Niniejsze opracowanie ma charakter syntetyczny i przeglądowy. Intencją autora była rekapitulacja i podsumowanie dotychczasowych spostrzeżeń badaczy na temat recepcji form włoskiego renesans w architekturze XIX-wieczneg Krakowa. Wyodrębnione chronologicznie podrozdziały: styl florencki, styl schinklowski oraz dojrzały neorenesans, wskazują zarówno na niejednorodny charakter przemian omawianego zjawiska, jak i na zasadniczy kierunek oraz charakter przemian, któremu ono podlegało. Włoski neorenesans był ważnym nurtem w krakowskiej architekturze, o czym świadczą pojawiające się w niniejszym opracowaniu nazwiska najwybitinejszych ówcześnie architektów.
